Operaroman

Waar Petra Morsbach in ‘Plotseling is het avond’ heeft geput uit haar Ruslandervaringen, zijn haar belevenissen als dramaturge en regisseuse haar inspiratiebron geweest voor Operaroman. Opgebouwd rond vier muziekdrama’s (Tristan und Isolde, Le nozze di Figaro, Fidelio en die Fledermaus) verhaalt Operaroman van een provinciaals operagezelschap; van de werkelijke spanning en naijver, betweterij en achterklap en van liefde en haat die achter de bordkartonnen emoties van het theaterdecor schuilgaan. 'Ja, ze kent het allemaal wel, die sfeer van spanning en naijver, van uiterst betrekkelijke glamour en ambitie, van betweterij en achterklap die de totstandkoming van een opera of toneelvoorstelling vergezellen. Ze kent de karakters en de zeden, ze kent het schuim dat wordt opgeklopt door dag in dag uit naar een uitdrukkingsvorm te zoeken voor de grote bewerkingen van de grote emoties. De hele dag de zwoele betrekkingen van Tristan en Isolde najengelen of Figaro’s bruiloft moeten overdoen, dat leidt haast onvermijdelijk tot verwarring over wat nu echt is en wat onecht. Met zoveel onaantastbare ego’s op zo weinig vierkante meters treedt onvermijdelijk broei op, in alle betekenissen van dat woord. (...) Morsbach schept uit de piepschuimen decorstukken een nieuw verhaal, de reportage komt tot leven, zingt zich los van de anekdoten, wordt een roman. ' Michaël Zeeman, de Volkskrant