De geschoren mens

‘Ik hing mijn vriend op met het koord van het overgordijn. Het koord eindigde in een zware kwast met de kleur van zeildoek dat op kompressen gelegd wordt. De kwast hing aan zijn onderkaak als een baard. Het deed hem op een Assyriër lijken.’

'De geschoren mens' verscheen in Berlijn, in 1930. Onverbloemd en anti-sentimenteel gaat het over een verliefde jongensvriendschap die begint op het gymnasium waar de ik-persoon, Tititsjkin, op slag de nieuw-aangekomen Sjpreegart gaat aanbidden. De roman begint met het einde van het verhaal, wanneer Tititsjkin het vernederende van de vriendschap niet langer kan verdragen en overgaat tot een crime passionel.
De geschoren mens is op verschillende manieren vernieuwend. In de onderwerpkeuze, een homo-erotisch te noemen vriendschap met masochistische trekjes, in de asynchroniciteit van de tien hoofdstukken en het heen en weer springen tussen herinneringen en in zijn lak aan conventies. De stijl is aforistisch-laconiek en beeldend, de metaforen zijn dynamisch: ze vergelijken voorvallen en processen. De zinnen zijn als halskettingen: ze rinkelen en waar ze beginnen hoor je ze ook eindigen.

Schrijver en dichter Anatoli Mariëngof (1897-1962) is voor velen een onbekende grootheid, óók in Rusland. Deze novelle brengt daar hopelijk in Nederland verandering in.

Over De Geschoren Mens

'Mariëngof zet die verliefdheid, die ontaardt in emotionele afhankelijkheid en vernedering, genadeloos neer. Het laconieke cynisme spat van de pagina’s en wordt alleen maar indringender zodra je door krijgt dat die masochistische verhouding vijftien jaar duurt.' - Michel Krielaars in NRC Handelsblad.

'[C]hoquerende, inspirerende lectuur... subversief, nihilistisch, épater le bourgeois, maar in tegenstelling tot veel westerse dadaisten is De geschoren mens nauwelijks satirisch of politiek te noemen. Een mooie aanwinst voor de russofiel is deze novelle, die aan de vertaler ook niet te onderschatten eisen stelt' - Emmanuel Waegemans.